Bijna alle bewoonde buitens hadden vroeger een eigen moestuin. De groenten en kruiden uit de tuin waren bestemd voor de keuken, de bloemen decoreerden het huis. Met de teloorgang van het traditionele buitenleven gingen ook de meeste moestuinen verloren en herinnerden alleen de restanten van tuinmuren en kweekbakken nog aan vervlogen tijden. Dat is de afgelopen jaren sterk veranderd. Toenemende aandacht voor duurzaamheid, biodiversiteit en kleinschalige, lokale teelt van groenten wakkert de belangstelling voor het herstel van historische moestuinen aan. In het hele land zetten eigenaren, tuinders en vrijwilligers zich in om historische moestuinen nieuw leven in te blazen. Daarnaast wordt in meerdere provincies geprobeerd de omvang van het fenomeen in kaart te brengen. Een inventarisatie in Zuid-Holland voor de erfgoedlijn Landgoederenzone leverde voor dit gebied tachtig locaties op. Dertien van deze plekken hebben nog altijd een functionerende moestuin. Op dertig andere locaties zijn nog herkenbare (nuts)elementen aanwezig, op de overige is de moestuin verdwenen (of heeft zij zelfs nooit bestaan). In opdracht van de provincie loopt in Utrecht momenteel eveneens een inventarisatie. Het onderzoek …

Hoewel er al duizenden jaren in de natuur wordt begraven, kregen de meeste mensen in Nederland tot in deze eeuw hun laatste rustplaats op openbare, gereguleerde begraafplaatsen. Pas sinds iets meer dan een decennium kennen we weer natuurbegraafplaatsen.

De ogenschijnlijk eindeloze buitenmuren van Kasteel Borgharen in Zuid-Limburg staan niet alleen voor herinneringen aan het verleden, maar ook voor beloften in de toekomst. Sinds een spectaculaire reddingsactie in 2014 verovert het kasteel een plek in de harten van steeds meer erfgoedliefhebbers. De reddingsactie staat op naam van de Borgharense ondernemer Ronny Bessems, samen met zijn vrouw Amal. Met een team van ongeveer dertig vrijwilligers verzetten zij bergen voor hun kasteel.

Er werken in Nederland nog ongeveer 250 tuinbazen in historische parken en tuinen. In hoeverre lijkt hun werk nog op dat van vroegere tuinbazen? En heeft hun beroep wel toekomst? Henny van der Wilt, Henk Boers en Johan van Galen Last, drie ervaren tuinbazen, vertellen over hun vak.

In gesprek met Willemieke Ottens over haar boek StandhoudenIn 1919 kocht jonkheer Johan Sandberg landgoed Leuvenum bij Ermelo om er een leven als landedelman te gaan leiden. Nadat hij en zijn enige zoon in 1945 in een Duits concentratiekamp waren omgekomen, zetten zijn weduwe en drie dochters het beheer voort. Tegen de klippen op, want het was inmiddels wel duidelijk dat het traditionele adellijke buitenleven nog nauwelijks toekomst had. Willemieke Ottens schreef er een proefschrift over waarvan de betekenis verder reikt dan dit ene dramatische familieverhaal.

Uit het werk van Nescio spreekt niet alleen melancholie over verloren jeugdidealen, maar ook intense natuurbeleving en boosheid over de teloorgang van het Nederlandse landschap. De Amsterdamse schrijver was een onvermoeibaar wandelaar en bezocht graag kastelen en buitenplaatsen in de provincie. Tijdens deze tochten waren het niet de oude stenen en ridderverhalen die zijn verbeelding prikkelden. Het ging hem om de bomen, de uitzichten en het schijnsel van de zon in het water.

Eind vorig jaar presenteerde het Rijk de Bossenstrategie. Doel van het ambitieuze plan is de gevolgen van het veranderende klimaat af te zwakken, de biodiversiteit te vergroten en, vooral, toekomstbestendig bos te realiseren. Om dat te bereiken wil de overheid het bosareaal uitbreiden met 10 procent (37 duizend hectare) en daarnaast de kwaliteit van het al bestaande bos verbeteren. Dit alles moet vóór 2030 gebeuren. Hoe doe je dat in een land waar de grond schaars is en de druk op de landbouwgrond groot?

Iets meer dan vier jaar geleden ontdekte Redmer Alma het kookboek van Occa Johanna Ripperda. Het bleek een uitzonderlijk rijke bron te zijn, die ons veel leert over de eetcultuur op adellijke huizen in de zeventiende eeuw. ‘Er zijn geen kookboeken van deze omvang uit die tijd bekend. Het is echt uniek.

Kasteel Hoensbroek was een van de kastelen die in de oorlogsjaren als wees- en voogdijhuis dienden. Gerda van Hoorn-Otto uit Den Haag bracht een deel van de oorlog op dit Limburgse kasteel door. Ze was tien toen ze in januari 1943 met haar zusje Miesje werd opgehaald uit het Schippersinternaat in Amstelveen. Wat weet ze nog over haar kasteeljaren?