Er werken in Nederland nog ongeveer 250 tuinbazen in historische parken en tuinen. In hoeverre lijkt hun werk nog op dat van vroegere tuinbazen? En heeft hun beroep wel toekomst? Henny van der Wilt, Henk Boers en Johan van Galen Last, drie ervaren tuinbazen, vertellen over hun vak.

In gesprek met Willemieke Ottens over haar boek StandhoudenIn 1919 kocht jonkheer Johan Sandberg landgoed Leuvenum bij Ermelo om er een leven als landedelman te gaan leiden. Nadat hij en zijn enige zoon in 1945 in een Duits concentratiekamp waren omgekomen, zetten zijn weduwe en drie dochters het beheer voort. Tegen de klippen op, want het was inmiddels wel duidelijk dat het traditionele adellijke buitenleven nog nauwelijks toekomst had. Willemieke Ottens schreef er een proefschrift over waarvan de betekenis verder reikt dan dit ene dramatische familieverhaal.

Uit het werk van Nescio spreekt niet alleen melancholie over verloren jeugdidealen, maar ook intense natuurbeleving en boosheid over de teloorgang van het Nederlandse landschap. De Amsterdamse schrijver was een onvermoeibaar wandelaar en bezocht graag kastelen en buitenplaatsen in de provincie. Tijdens deze tochten waren het niet de oude stenen en ridderverhalen die zijn verbeelding prikkelden. Het ging hem om de bomen, de uitzichten en het schijnsel van de zon in het water.

Eind vorig jaar presenteerde het Rijk de Bossenstrategie. Doel van het ambitieuze plan is de gevolgen van het veranderende klimaat af te zwakken, de biodiversiteit te vergroten en, vooral, toekomstbestendig bos te realiseren. Om dat te bereiken wil de overheid het bosareaal uitbreiden met 10 procent (37 duizend hectare) en daarnaast de kwaliteit van het al bestaande bos verbeteren. Dit alles moet vóór 2030 gebeuren. Hoe doe je dat in een land waar de grond schaars is en de druk op de landbouwgrond groot?